Alleen op reis...

Op Facebook lees ik net zo'n prachtig gedicht, wat geplaatst was als hart onder de riem voor morgen, als Miranda aan haar laatste reis begint. Ik was er helemaal door ontroerd:

Ik ga op reis, zonder bagage en helemaal alleen
Ik ga op reis, al weet ik alleen nog niet waar heen...

Achter mij voel ik het grote verdriet
Van al diegenen die ik achterliet.

En nu sta ik voor de brug, de scheiding met het nieuwe land
De brug, de schakel met de overkant.
Regenbogen kleuren de hemel als poorten die me met vreugde onthalen
Het licht komt me tegemoet en alles lijkt te stralen.

Toch voel ik nog twijfel of ik de brug zal overgaan
De brug de schakel met mijn nieuwe bestaan
Maar ik voel in mijn hart dat ik me totaal mag overgeven
Door vol vertrouwen de brug over te gaan op weg naar mijn nieuwe leven.

En op het moment dat ik me helemaal overgeef
Lijkt het wel alsof ik zweef.
Ik voel de warmte en de liefde aan de overkant
Velen zie ik wachten en reiken mij in liefde al de hand.

Ik zie het witte licht dat in de verte schijnt
En ik voel dat alle angst in mij verdwijnt.
Ik voel de liefde en de warmte die mij omringen diep van binnen
Vol vertrouwen ga ik aan mijn nieuwe leven beginnen.

Ellen Sombroek